/Część pierwsza. Truskawiec w 1461-1870/
Od Redakcji: Prezentowany tekst stanowi pierwszą część dysertacji doktorskiej Tadeusza Lorenza (1) na Uniwersytecie im. Jana Kazimierza we Lwowie obronionej w 1938 r. pod kierunkiem prof. dr. med. Witolda Ziembickiego. W okresie II RP Truskawiec był najmłodszym i bardzo modnym uzdrowiskiem w Polsce. W okresie międzywojennym w Truskawcu zbudowano 286 wilii, hoteli i pensjonatów. Trzykrotnie otrzymał złoty medal jako najlepsze uzdrowisko Polski (przed 1939 r.).
Początki Truskawca gubią się w mrokach dziejów. Nie zachowały się żadne ślady istnienia tej miejscowości przed XV wiekiem i to nie tylko w zabytkach pisanych, lecz i innych materialnych szczątkach z tej dalekiej przeszłości. W tych warunkach chcąc dojść do początków istnienia miejscowości oraz pochodzenia jej nazwy, której treść niejednokrotnie rzuca światło na czasy czy też okoliczności, w jakich miejscowość powstać mogła, zwrócić się trzeba do pomocy etymologii i toponomastyki.
Najpierw należy ustalić, w jakich formach występuje w źródłach pisanych nazwa Truskawca od chwili pierwszego pojawienia się w nich (tj. od r. 1461) aż do momentu, kiedy się ostatecznie ustaliła (r. 1544). W tak oznaczonym czasokresie spotykamy nazwę Truskawca w następujących formach graficznych:
– Truszkauecz (1461 r.)
– Truszkawecz (1466 r.)
– Truschkowiecz (1469 r.)
– Truskawyecz (1471 r.)
– Thruschkowyecz (1471 r.)
– Truszkawyecz (1472 r.)
– Truskawyecz (1472 r.)
– Thruskawyecz (1479 r.)
– Truskawyecz (1494, 1501, 1502, 1518, 1521, 1525, 1533 r.)
– Trvslawyecz (1518 r.)
– Truskawiecz (1544 r.)
Jak zatem widać, przeważają formy: Truskawyecz (tj. w dzisiejszej formie Truskawiec, cztery razy w XV w.) i Truszkowiec (wzgl. Truskowiec, dwa razy w XV w.) z przewagą formy Truskawiec. Pominąwszy wszystkie drobne odchylenia, powstałe na skutek błędów pisarzy (2), formy te są identyczne, względnie mało odbiegłe od dzisiejszej nazwy Truskawca. Tak więc można przypuścić, że w wieku XV, przed pojawieniem się nazwy w źródłach, mogła ona być taka sama, jak w naszych czasach.
Zanim się spróbuje wyjaśnić etymologicznie nazwę Truskawca, trzeba ustalić, w jakich okolicach Polski podobne nazwy miejscowości spotykamy. Okaże się, że nazwy miejscowości o temacie „Truskaw” wzgl. „Truskawc” spotyka się najczęściej na terytorium etnograficznym rdzennie polskim (w okolicach Sieradza, Łęczycy, Sochaczewa) (3). Istnieją tam nawet dwie miejscowości o tej samej, co nasz Truskawiec nazwie, mianowicie: Truskawiec v. Truszkawiec w powiecie sieradzkim, a w powiecie łęczyckim Trzuskawiec, nazywany w XVI w. Truskavyecz, poza tym Truskawka v. Trzuskawka w powiecie sochaczewskim (4). Miejscowości o temacie „Trusk” spotykamy na Mazowszu i w centralnej Polsce bardzo wiele, podczas gdy na terytorium etnograficznie małoruskim tylko dwa razy i to raz (Truskowa nad Seretem) w sferze wpływów językowych wołoskich i raz jako nazwę lasu (Trusków) w powiecie kałuskim (5). Jeśli wyłączymy nazwy miejscowości litewskich o tym samym temacie (6), to pozostanie nam przyjąć, że nazwa Truskawca mogła zostać przeniesiona – nie wchodzimy tymczasem w to, kiedy i w jakich okolicznościach – z okolic Polski, w których najczęściej występuje, do Ziemi Czerwieńskiej. W języku polskim nazwa „Truskawiec” mogła pochodzić od słowa „truskawka”, tj. od nazwy rośliny, zwanej u nas dziś poziomką, albo od innych roślin, nazywanych „truskawka”, których główną cechą był „trusk” (dzisiejszy „szelest”), wydawany przez te rośliny, ponieważ są łomliwe (7). Poziomka w XV w. zwała się u nas truskawką i ta nazwa zachowała się w zabytku językowym z r. 1472 (8). Później wyraz „truskawka” oznaczał już to, co dzisiaj, a więc ogrodową uszlachetnioną odmianę poziomki (9). Temat słowa „truskawiec”, tj. „truskawc”, powstał od przymiotnika względnie imiesłowu „truskawy” (10). Systematyka botaniczna zna nazwy: truskawiec, truskawica, trzaskawiec jako dawne nazwy poboczne rośliny polygonum aviculare (rdest ptasi) (11). Nazwa roślinna „truskawiec” mogła w niezmienionej formie stać się nazwą miejscową. Mogła też nazwa „Truskawiec” utworzyć się jako wyraz pochodny (od słowa „truskawy”) na oznaczenie terenu, na którym są rośliny „truskawe” (12).
Dawna nazwa „Truskawka” występuje jako nazwa wsi w powiecie sochaczewskim (wieś Truskawka v. Trzuskawka), a w formie pochodnej w trzech wypadkach, tj. w naszym Truskawcu, w Truskawcu w powiecie sieradzkim oraz w Trzuskawcu w powiecie łęczyckim. Na terytoriach tych po dziś dzień zachowało się w gwarze ludowej słowo „truskać” w znaczeniu „trzaskać” i „trusnąć” w znaczeniu „trzasnąć” (13). Nazwy miejscowości od lasów „trusk” wydających spotykamy wielokrotnie w powiatach częstochowskim, opatowskim i mazowieckim (Truskolasy) (14). Jedna taka miejscowość, wieś Truskolasy w powiecie częstochowskim (15), znajduje się blisko Korytnicy. Z Korytnicy mieli się wywodzić Korytkowie herbu Jelita (16). Protoplasta Korytków, Stasiek, pisał się Staśkiem Koryckim, a kilka razy Staśkiem z Korytnicy (17). Gdyby można ustalić sąsiedztwo jego wsi Korytnicy z Truskolasami w powiecie częstochowskim, można by następnie przyjąć z pewnym uzasadnieniem, że późniejszy dzierżawca Truskawca w powiecie drohobyckim (względnie któryś z jego antenatów, może nawet sam protoplasta, Stasiek z Korytnicy, dzierżący już w początku XV w. z nadania królewskiego dobra ziemskie w okolicy Drohobycza) mógł nadać naszemu Truskawcowi, który prawdopodobnie już od dawniejszych czasów był w dzierżawie rodziny Korytków, nazwę podobną do miejscowości w swoich rodzinnych stronach. Jak brzmiała pierwotna nazwa Truskawca przed r. 1461, tego prawdopodobnie nie da się wyświetlić.
Gdy w XIV w. Polska obejmowała Ziemię Czerwieńską pod swoje rządy, przeszedł Truskawiec wraz z innymi jeszcze wsiami powiatu drohobyckiego w skład dóbr królewskich (18). Wnosić to można stąd, że w XV w. wchodził Truskawiec w skład starostwa drohobyckiego wraz z innymi wsiami okolicznymi. Pierwszą wiadomość o Truskawcu podają źródła historyczne w r. 1461 (19). Tenetariuszem Truskawca był wówczas szlachcic Jan Korytko (20), dziedzic na Podhorcach i dzierżawca Koniuszek.
Pokrótce zatrzymamy się przy osobie tego pierwszego wymienionego w źródłach dzierżawcy Truskawca. Jan Korytko herbu Jelita jest to znana w historii i heraldyce postać (21). Pochodzi z wybitnego rodu małopolskiego (ze wsi Koryta, względnie Korytnicy, w powiecie wiślickim), który już w r. 1417 po otrzymaniu od króla Władysława Jagiełły dwu wsi w powiecie drohobyckim (Poczajowice i Gaje) stale mieszkał na Rusi. W latach 1430. powiększają Korytkowie swoją własność dziedziczną o wsie Wróblowice, Rychcice, Koniuszki, Pustomyty, Rudę i Wroczów. W latach 1468–1470 dokupują jeszcze wieś Podhorce.
Jan Korytko odstąpił w r. 1471 dzierżawę Truskawca za cenę 550 grzywien szlach. Ignacemu z Tustanowic i Andrzejowi z Lubieńca (22). Od tego czasu pozostaje Truskawiec w ręku Tustanowskich. W r. 1494 dzierżawi Truskawiec szlach. Michał, dziedzic Tustanowic (23), a w r. 1502 szlach. Waśko Tustanowski (24). W pierwszej ćwierci XVI w. mają w Truskawcu swoje działy bracia Wasyl, Ignacy i Jaczko Tustanowscy (25), bracia Stanisław, Jerzy i Piotr Lubienieccy (26) oraz Łukasz i Jan Rudniccy. Do r. 1516 pozostaje Truskawiec w dzierżawie Tustanowskich. W tym to roku uzyskuje starosta drohobycki, Stanisław Małdrzyk z Chodywaniec herbu Wąż pozwolenie na wykup wsi Truskawiec z rąk braci Łukasza, Jana i Stanisława Rudnickich, a w maju tegoż roku uzyskuje dalsze pozwolenie na wykup (27) wsi Modrycz i połowy Truskawca od braci Tustanowskich (28).
W r. 1521 otrzymał Stanisław Małdrzyk dożywotnią dzierżawę Truskawca (29), a mieszkańcy tej wsi zwolnieni zostali od prac na rzecz grodu przemyskiego. We wrześniu 1521 r. (30) następuje rozgraniczenie dóbr królewskich, wsi Stebnika, Truskawca, Dobrohostowa będących w tenucie Stanisława Małdrzyka z Chodywaniec, od wsi Stanyla, własności szlachcica Bala Humbickiego, wsi Styniawy, tenuty Aukta, Jana i Jerzego, posiadaczy starostwa stryjskiego, oraz Uliczna i innych. Drugie rozgraniczenie dóbr królewskich Truskawca, Modrycza, Solca i Hubicz od dóbr dziedzicznych prywatnych nastąpiło w r. 1525 (31).
Od r. 1523 starostą drohobyckim, a zarazem dzierżawcą Truskawca jest Jan Kamieniecki z Rzeszowa (32). Od r. 1539 do 1568 pozostaje Truskawiec w dzierżawie Wojciecha Starzechowskiego (33) ze Strzechowic herbu Nieczuje, podkomorzego przemyskiego, starosty barskiego i drohobyckiego, a następnie syna jego, Jana. Po nim do r. 1578 dzierżawi Truskawiec Stanisław Herburt z Fulstyna (34) herbu Herbutowa, starosta drohobycki, będący od r. 1564 także dzierżawcą żup ruskich (35). Następnym dzierżawcą Truskawca jest Paweł Uchański ze Służewa herbu Radwan (36), a po jego śmierci wdowa po nim, Anna Uchańska.
W r. 1596 przeszła dzierżawa Truskawca w ręce Mikołaja Daniłowicza (37) z Żurowa, podskarbiego wielkiego koronnego, starosty chełmskiego i drohobyckiego. Po jego śmierci otrzymał starostwo drohobyckie Hermolaus Ligęza z Bóbrka herbu Półkozic, podskarbi wielki koronny, znakomity administrator, którego zasługi dla ratowania zniszczonego Skarbu przy pomocy własnych zasobów odpłaciła Rzeczypospolita, przyznając mu starostwo olsztyńskie na lat 30 (38). Rządził on w Drohobyczu do r. 1631. Z czasów jego rządów pochodzi znamienna skarga poddanych Truskawca na swawolę rabusiów wojskowych, którzy obyczajem Lisowczyków (more Lissoviano) grabili mienie włościan (39).
Po śmierci Hermolausa Ligęzy wraca starostwo drohobyckie do rodziny Daniłowiczów. Jan Mikołaj Daniłowicz, syn Mikołaja, starosty drohobyckiego, zmarłego w r. 1624, jest starostą do r. 1649 (40). Po jego śmierci dzierżyła starostwo drohobyckie wdowa po nim, Zofia z Tęczyna, która zaznaczyła się gorliwą opieką nad poddanymi z Truskawca dotkniętymi w latach [1561 i 1562 ?] zarazą morową (41). Od r. 1660 (42) występuje jako starosta drohobycki Stanisław Skarszewski na Rzeczniowie, kasztelan wojnicki i administrator ekonomii samborskiej. Początkowo sprawował władzę starościńską sam, dopiero od r. 1668 na podstawie przywileju Jana Kazimierza (43) uzyskali oboje małżonkowie tzw. „ius communicativum” co do dożywotniego posiadania całego starostwa drohobyckiego.
W r. 1691 przechodzi Truskawiec w dzierżawę Marcina z Chomętowa Chomętowskiego herbu Lis (44), wojewody bracławskiego, starosty drohobyckiego, a po jego śmierci (około r. 1706) w ręce żony jego, Anny z Chrząstowa Wierzbowskiej. Następnie w ręce ich syna, Stanisława. Po śmierci Stanisława Chomętowskiego (1728 r.) następuje w r. 1728 (45) intromisja jego żony, Doroty z Tarłów Chomętowskiej, do dóbr miasta Drohobycza i wsi należących do tego starostwa (Raniowice, Bołowce, Stebnik, Dobrohostów, Stanyla, Uliczno, Orów, Truskawiec, Solec, Modrycz, Hubicze, Dereżyce, Tynów) na podstawie „iuris communicativi”. Jeszcze we wrześniu 1728 r. wydzierżawia dobra starostwa drohobyckiego na okres 3-letni Bogusław Bielski z Olbrachcic herbu Jelita, cześnik chełmski (46). Przez krótki czas był starostą drohobyckim drugi mąż Doroty Chomętowskiej, Adam z Szczekarzowic Tarło (47). W r. 1749 dzierżawi dobra drohobyckie Ludwik Bielski (48).
Ostatnim dzierżawcą Truskawca w czasach przed pierwszym rozbiorem Polski był Wacław Rzewuski na Podhorcach herbu Krzywda, wojewoda krakowski, hetman wielki koronny, starosta drohobycki (49). Od niego dzierżawił starostwo drohobyckie przez pewien czas Eliasz Turkułł (50). Po pierwszym rozbiorze Polski dostał się Truskawiec (1 lipca 1773) (51) w ręce rządu austriackiego i pozostawał odtąd wraz z całym starostwem drohobyckim w administracji rządowej. Od r. 1864 stanowił osobny korpus tabularny (52) i kilkakrotnie bezskutecznie bywał puszczany na licytację, wreszcie w r. 1870 sprzedany został w ręce prywatne (53).
Przypisy
1 Prof. dr hab. med. Tadeusz Lorenz urodził się w Drohobyczu 21.01.1906 r. W październiku 1926 roku rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu im. Jana Kazimierza we Lwowie. W 1933 roku otrzymał dyplom lekarza i rozpoczął pracę w Państwowym Szpitalu Św. Łazarza w Krakowie. W 1934 roku wraca do Lwowa i podejmuje pracę w Klinice Ginekologii i Położnictwa Uniwersytetu im. Jana Kazimierza. Od 1 stycznia 1935 roku do 9 września 1938 roku pracuje w Oddziale Urologicznym Państwowego Szpitala Powszechnego we Lwowie pod kierunkiem wybitnego polskiego urologa profesora Stanisława Laskowskiego, 26 marca 1938 roku otrzymuje stopień doktora medycyny. W r. 1942 zostaje ordynatorem oddziału i kieruje nim do 20 lipca 1944 roku. Od 22 lipca 1944 do 30 maja 1946 roku pracuje jako urolog w Szpitalu Powiatowym w Dąbrowie Tarnowskiej, a następnie przenosi się do Gdyni. 1 maja 1947 roku obejmuje kierownictwo Oddziału Urologicznego przy I., a następnie III Klinice Chirurgii Akademii Medycznej w Gdańsku. 1 lutego 1958 roku zostaje powołany na stanowisko kierownika Katedry i Kliniki Urologii Akademii Medycznej we Wrocławiu. Równocześnie zostaje ordynatorem Oddziału Urologicznego Wojewódzkiego Szpitala im. Babińskiego, na bazie którego działa klinika, oraz kierownikiem Urologicznego Ośrodka Naukowo-Leczniczego w Cieplicach Zdroju. 30 października 1958 roku otrzymuje tytuł profesora nadzwyczajnego. Przez 18 lat kieruje kliniką i oddziałem, liczącymi łącznie 70 łóżek (Red.).
2 W dokumentach sądowych i kopiach Metryki Koronnej wpisywana jest nazwa „Truskawiec” w rozmaity sposób, zwłaszcza jej spółgłoski „s” i „c”. Począwszy już od r. 1471, spotykamy się z nazwą Truskawiec, pisaną Truskawyecz, a więc nawet w tej pisowni wygląda ona na całkiem zbliżoną do formy dzisiejszej.
3 Słownik geograf. t. XII s. 522, 524, 579.
4 Ibidem, s. 522.
5 Ibidem, s.523.
6 Litewskie nazwy miejscowości na „Trusk” mogą pochodzić od litewskiego słowa o temacie „trusk”, a o znaczeniu: trzask, zgrzyt. Por. Kurschat, Wőrterbuch der littauischen Sprache, Halle 1883, cy. II, s. 468.
7 Linde, Słownik jęz. polskiego, Lwów 1859, t. V, s. 716. Przy polskim „truskawka” podaje autor cztery podobne nazwy różnych roślin z języków słowiańskich. Sorab. truskolcza, truszkałza; Vind. truskeliza; Carn. truskawez (=sporysz); Boh. truskavec(=sporysz). Por. Karłowicz, Kryński, Niedźwiedzki, Słownik jęz. polskiego, Warszawa 1919, t. VII, s.30 oraz Brückner, Słownik etymolog. jęz. polsk., Kraków 1927, s. 578. W jęz. ruskim istnieje też temat „truska” i słowa „truskaty” = trzeszczeć, chrzęścić i „truskannia” = trzask, trzeszczenie. Hrinczenko, Słowar ukr. mowy, t. IV, s. 290.
8 Brückner, l.c.
9 Linde, l.c.
10 Łoś J. (Gramatyka jęz. polsk.,) t. II, s. 89 (omawiając sufiks –ec, -ce, zalicza wyraz „truskawiec” do tworów odprzymiotnikowych lub odimiesłowowych. Został on więc utworzony od wyrazu „truskawy”, którego wprawdzie zabytki językowe nie zachowały, ale który da się hipotetycznie odtworzyć.
11 Rostafiński J., Symbola ad historiam naturalem medii aevi, cz. I, Kraków 1900, s. 154. Wymienia też nazwę „Troskot” jako starosłowiańską nazwę jakiejś rośliny, może też rdest ptasi oznaczającej. – Haliczer w swoim Słowniku geograf. podaje pod hasłem „Truskawiec” następujące wyjaśnienie: nazwa wodna Truskawa glossa (trzepietnik). Słownik geograf., pochodzenie i znaczenie nazw geograficznych, wyd. II, Tarnopol 1935, s. 256.
12 Nazwę Truskawca próbował wywieść Prystaj (Z Truskawcia u świt chmaroderiw, Lwów – Nowy Jork 1933, t. I), z ruskiego „chrustaweć”. Nazwa ta ma oznaczać dziki mak, inaczej jeszcze zwany „dykun”, „drykun”. Według drugiej jego wersji ma nazwa „chrustaweć” pochodzić od lichego gatunku czereśni z wielkich sadów czereśniowych w Truskawcu. Czereśnie te chrzęściły (chrustiły) przy jedzeniu. Jednej ani drugiej wersji nie może poprzeć danymi faktycznymi, które by nadawały jego domysłom cechy prawdopodobieństwa.
13 Karłowicz, Słownik gwar polsk., t. V, Kraków 1907, s. 426.
14 Słownik geograf., t. XII, s. 522.
15 Ibidem, l.c. Nawiasem warto wspomnieć, że Truskolasy posiadały niegdyś kopalnię rudy żelaznej. Truskawiec miał prawdopodobnie już w XV w. warzelnię soli.
16 Boniecki, Herbarz, t. XI, s. 203. Dodać można, że już w r. 1407 pojawił się jakiś Florian z Korytnicy, podczaszy sandomierski, z tytułem starosty lwowskiego. W r. 1410 zostaje tenże starosta kasztelanem wiślickim. Por. Ehrlich, Starostwa w Halickim, s. 42,43.
17 Boniecki, l.c.
18 Ks. radz., s. XXXIII.
19 A.G.Z. (Akta grodzkie i ziemskie), t. XIII, nr 4720.(24.III 1461) G si Johannes et Stanislaus Korithkovye de Truszkauecz tenentur quatuordecim marc. gso. dno. Waszkoni de Rybothicze Iudici Promisl., quasi sibi solvere debent pro f. Pentecosten prox. Si non selverint, extunc in crastino succumbent totidem dampni convertendo dampnum in capitals pecunias. Si darent se cittare, potens erit ipsos in primo termino condempnare pro toto tamquam in peremtorio.
20 A.G.Z., t. XVIII, nr 6017. –Źr. Dziej. Słownik geograf. t. XII s. 522, 524, 579.., t. XVIII, cz. I, s.7. W ilustracji z r. 1469 znajdujemy wiadomość, że Jan Korytko wykazał się „dokumentem na wsie Truschkowiecz w ziemi przemyskiej i Conyuski z ziemi lwowskiej”. Dokument zawiera w swej treści stwierdzenie pretensji Jana Korytki do wysokości 500 grzywien, ulokowanych na wsi Truskawcu.
21 Boniecki, Herbarz, cz. I, t. XI, s.204. – Uruski, Rodzina-Herbarz, t. VII.
22 A.G.Z., t. XVIII, nry 132,173,288,289.
23 Ibidem, nr 3778.
24 Ibidem, nr 3056.
25 Źr. Dziej., t. XVIII, cz. I, s. 143.
26 Ibidem, s. 114, 143.
27 Matr. Summ. cz.IV, T. II nr 11406 (8.II 1518 r.)
28 Ibidem, nr 11625. (6.V 1518 r.)
29 Ibidem, nr 12988. (21.X 1521 r.)
30 Ibidem, t. I, nr 3898. – A.G.Z., t.x. nr 312. – Terr. Prem. ks. 84, s.747. (Oblata z 1616 r.)
31 A.G.Z., t. XIX, nr 3039. – Terr. Prem., ks. 44, s. 1071, ks. 78, s. 1785, ks. 84 s.747.
32 Ks. radz., s. XXXIX.
33 Ibidem, s. XLI.
34 Ibidem, s. XLII.
35 Źr. dziej., t. VIII, s. 64.
36 Ks. radz., s. 43. –Castr. Prem., ks. 300, s. 1110, ks. 303, s. 401.
37 Boniecki, Herbarz, t. IV, s. 88. – Ks. radz., s. 44. Castr. Prem., ks. 329, s.89, ks. 801, s.2285.
38 Castr. Prem., ks. 988, s. 643 (29.XI 1630 r.). Daty objęcia przez Ligęzę starostwa drohobyckiego nie można ustalić z braku źródeł. Według Bonieckiego, t. XIV, s.254, Uruski, t. IX, s. 46. był starostą drohobyckim między r. 1624 a 1631, w którym umarł. Uruski kładzie mylnie rządy starościńskie Ligęzy po r. 1631. W spisie starostów w Ks. radz. Ligęza nie jest wymieniony.
39 Castr. Prem., l.c. – Ze wsi Truskawiec zabrali następujące rzeczy: Tymkowi Hnatowicowi klacz (wart. 30 zł), drugą klacz i konia (100 zł), sirak i ubranie karaziowe, buty i pas (razem 12 zł 20 gr), Janowi Mihulce dwa siraki i rękawice (6 zł 9 gr), pół wołu i gorzałki (6 zł 15 gr), u karczmarza jedli i pili bezpłatnie. Hnatowicowi zabrali pas (1 zł 22 gr), Sieniowi Jacyszynowi kożuch i podwikę (6 zł). – Z drobiazgowości dochodzeń karnych można wyczuć silną rękę i skuteczną opiekę starosty Ligęzy nad swoimi poddanymi.
40 Castr. Prem., ks.376, s. 362. – Boniecki, t. IV, s. 89, wymienia Jana Mikołaja Daniłowicza jako starostę drohobyckiego po r. 1632.
41 Castr. Prem., ks.378, s. 36. – W księdze radzieckiej s. XLIV autorka wyraża przypuszczenie, że po śmierci Jana Mikołaja objął starostwo przemyskie i inne, młodszy brat jego Mikołaj, a po nim ktoś inny z Daniłowiczów. Okres lat 10 (1649-1660), w którym nie udało się natrafić w źródłach na nazwisko starosty drohobyckiego, musi ulec skróceniu o 3 lata, w czasie których bezsprzecznie sprawuje starostwo drohobyckie wdowa po Janie Mikołaju. Nasuwa się przypuszczenie, że i przez dalsze 3 lata, tj. do jej śmierci w r. 1655 (por. Boniecki, t. IV, s. 89), pozostawało starostwo w jej ręku.
42 Ks. radz., s. XLIV.
43 Castr. Prem., ks. 406, s. 26–27. (Warszawa, 12.IV 1668 r.). Przywilej królewski oblatowano w Przemyślu 3.VIII 1669 r.). Równocześnie z tą oblatą nastąpiła intromisja Stanisława Skarszewskiego, kasztelana wojnickiego (piastuje ten urząd już od 1668, czyli o 6 lat wcześniej, niż to podano w Ks. radz., s. XLIV) i żony jego Piotrowskiej Katarzyny w dobra starostwa.
44 Ks. radz., s. XLV.
45 Castr. Prem., ks. 532, s. 856 (4.IX 1728). Dzieje się to w 3 dni po podanej w Ks. radz., s. XLV dacie śmierci Stanisława Chomętowskiego. Jako tenutariuszka dóbr starostwa drohobyckiego występuje Dorota Tarłowa jeszcze 14.VI 1749 r. Por. Castr. Prem., ks. , s. 2636.
46 Castr, Prem., ks.532, s. 1247 (30.IX 1728) – W Ks. radz. figuruje Bogusław Bielski jako tenutariusz starostwa dopiero od 31 marca 1745.
47 Ks. radz., s. XLV, XLVI.
48 Castr. Prem., ks.579, s. 2636.
49 Ks. radz., s. XLVI.
50 Castr. Prem., ks.623, s. 1700 (11.V 1965). Brak o tym wzmianki w Ks. radz.
51 Ks. radz., s. XLVI.
52 Czemeryński K., O dobrach koronnych, s. 189.
53 Arch. Państw. Lasów, Akta sprzed. 526.
Tadeusz Lorenz (1906–1986),
Biuletyn Stowarzyszenia Przyjaciół Ziemi Drohobyckiej, №21, str. 4-8
Також читайте
ТОП коментованих за тиждень